Bu tatlı kedicik,bizim yurdu mesken edinmiş. Aslında hayvanlardan pek hazetmem,bunun sebebi tabiki fobim. Yine de arada öyle zamanlarım oluyor ki onlara acıyorum,üzülüyorum. İlk kez bi köpekten hoşlandım geçen sene. Hatta ilerde ben bile evde besleyebilirim diye düşünüyorum. Hala hem korkuyorum hem de seviyorum. O hayvancağız içli içli ağlıyo,seni kayıtsız şartsız sevebiliyoya,hayret ediyorum. Uff. çok duygusal.
Bir de dün Mayhoş'ta yemek yedikten sonra yurda dönünce,ıslanmış kediciği bulduk kaloriferin üzerinde. Üşümüş besbelli canım benim. Öyle bir kıvrılmış uyuyor ki kolunu büke büke. Bize bakmaya mecali yoktu yani. Birden kanım kaynadı. Çok çok üzüldüm haline.
Sinem'e diyorum ki -yazık ya onun kimsesi yok. Tek başına. Arkadaşı yok,annesi yok.Yine ben iyi durumdayım arkadaşlarım felan var,annem ailem var-. O da diyor ne biliyosun onun olmadığına? :D Yok yok biliyorum işte. Ama ne bilim üzüldüm. Pek mümkün olmasa da yine de bütün insanlar,hayvanlar mutlu olsun ya.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder