Uyku vakti geldikçe de korkudan içim daralıyor. Bildiğin tedirginlikten ölücem. Lamba açık uyumaktan bıktım. Odada birileri var hissinden bıktım. Bütün odayı acaba birisi var mı diye kolaçan etmekten bıktım. Odanın metrekaresi büyüdükçe korkularım da büyüyor. Gözümü açıp durmaktan dalamıyorum. Bir şey olduğu yok, bir şey gördüğüm de yok ama korkuyorum. Bence bu psikologla da hallolcak bir şey değil. Hallolsa olurdu zaten,boşa gitmişim peh. Annem bu pazartesi beni Psikiyatri Kliniğine götürcek artık. Yapcek bir şey yok. Hem bu sayede ne mallık varsa halk tabiriyle 'deli doktoru' tespit etsin, lanet olsun artık ya. Babam da zaten muskalı hocaya götürcek beni. Bence ciddi bir ilaç tedavisi beni bekliyor. Bu yazda boku bokuna bunla geççek, gitcek, bitcek. Her yaz daha da bir dibe vuruyorum. Öyle ki, yerin kaç bin kat altındayım allah kerim.
Çok maltoş durumlardayım. Belki de majör depresyon dönemimdeyim. Kim bilir? Yavaştan hayvanlara bile acımaya başladım.Görünce bir duygu seli ki bende sormayın.