19 Mayıs 2012 Cumartesi

Duygusallardayım.

Bazı insanların çaresizliği canımı çok yakıyo. Elinde kitap, mendil satan bi sokak çocuğunun çaresizliği. Çocuğu hasta olan bi annenin çaresizliği. Bildiğin geberiyorum ya. Yeni bi haber aldım çok yakın arkadaşımdan. Bi sınıf arkadaşı kansermiş. Daha 21 yaşında. Babası mevsimlik işçiymiş. Bisürü kardeşi varmış. O anne baba napsın şimdi. Gözlerinin önünde eriyecek genç bi kız, maddi yetersizlikler.. Geride kalan çocuklar. Nereye bölünsün bu adamlar. Onlara ayrı üzülüyorum. Sonra kendi anne babamı düşünüyorum felan. Zaten çocukluğumdan beri birilerini kaybetme korkusunu yenemedim. Normal düşünemiyorum,kafayı yiyorum. Hep uçlarda yaşıyormuşum hissi var. Her telefon çalışında sanki 'annen öldü' ya da 'baban öldü' dicekler diye içim gidiyo. Sadece anlık rahatlamalar.. Tamamen kaçış yok. Çözüm yok. Çıkmaz yol işte.
Bazı şeyler çok yakınmış hissi var.. ve napcağımı bilememenin çaresizliği.