Yaşlanmak istemiyoruuuum. Kendi geleceğimi düşününce biçimlendiremiyorum. Yani misal,mezun olduktan sonra çalışma hayatında kendimi hayal edemiyorum,evlilikte yada yaşlanınca vs. Koca bi boşluktayım.
Geçen gece şöyle bi durum oldu :
Sarişimle iftardan sonra onun serumu için hastaneye gittik. Nöbetçi hemşire bizi bi hasta odasına götürdü, bi de ne görelim bütün hastalar yaşlı malesef ki.
Ya bazıları çok çemkiriyo her şeye homurdanıyo felan ama bitanecik nineye içim gitti. Yatağında kıvrılmış sessizcenek yatıyo böyle minnacık,buruş buruş ama pek datluydu. Onu görünce çok üzüldüm. Şeker hastasıymış. 2 kızı vardı yanında refakatçi,ona bişeyler yedirip içirmeye çalışıyolar ama kadıncağızın canı istemiyomuş ki.. Onu öyle görünce depresyona girdim resmen üzüntüden,kendi geleceğimin böyle olmasından korktum ki öyle de olcak aksi düşünülemez! En azından ninenin kızlarını takdir ettim,sabırla ilgileniyolardı.. Kızının biri annesini gelip gelip öpüyodu ya of allahım. İnş çabucanak iyileşir..
Böyle işte. Bunları görüp görüp yaşamaktan soğuyo insan. Ve böyle oluncada ben direk gençliğimde yaşayabilceğim güzel şeyleri hayal ediyorum,bi parçacık tebessüm için .. :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder