Ölümler Çıplak Gelir

Aslında insanlar hayatta çok gereksiz şeyleri sorun edebiliyorlarmış. Bunu anladım ama bu da geç oldu. Yine yine yine. Boşuna insanlara kafamı takıyomuşum,mutsuzum diyormuşum. Şimdi gerçekten hayat tuhaf geliyo. İdrak edemiyorum. Hiç gerçekmiş gibi gelmiyor olanlar. Sevdiğim birisini kaybettim kısa zaman önce. Çok sevdiğim. Şimdi ondan başka her şey yalan geliyor. Keşke daha çok zaman geçirseymişim, daha çok öpüp sarılsaymışım. Daha en sevdiği şarkı ne onu bile bilmiyorum mesela. Ya da en sevdiği yemek? Ne kadar yalnız olduğunu farkedememişim..Ne kadar acı çektiğini ve neden gerçekten bu kadar ölmek,kurtulmak istediğini. Şimdi bazı şeyler o kadar içimde kaldı ve bazen o kadar pişmanlık duyuyorum ki,keşke sadece bikaç günümüz daha olsaydı babannemle. Buna bile razıyım.. Aynı şeyler gene olsun tamam ama sadece içimde kalmışlıklardan kurtulabileceğim bir kaç gün daha isterdim. Ve hayatımda hiçbir zaman çocukluğuma dönmeyi  bu kadar gerçekten istememişim.. Geçmişe özlemlerim hep boşmuş. Şimdi o kadar isterdim ki sırf babannemle her şeyi başa alabilmek için. O hayatımda olsun diye yine. Tombak yanaklarını sıkıp sarılabilseydim. '' Eliif sen de ye guzuuum '' dediği zaman onu ikiletmeseydim. Yanına daha çok gidip otursaydım. Bok varmış gibi öğlenlere kadar uyuyacağıma gidip onla kahvaltı yapsaydım.
Yaz okulu bitince gidip ona krep yapcaktım,son gidişimde söz vermiştim ama 1 hafta sonra öldü. Sözümü tutamadım. Şu an inanılmaz istiyorum onu bir daha görmeyi... Bu bi rüya olsa,uyansam.. O hayatta olsa. Nolurdu ki :(