Bazı hüzünler içinde çaresizliği o kadar barındırır ki ne yapsan nafile. Özlemek çok derin bir duygu. Bir insan sadece yanında olsun, onunla konuşmasan da varlığı yeter/miş. Yine farkettim bunu.
Abim gitti. Bu kez fazla alışmışım anlaşılan, çok üzüldüm. İnsanız ya hani, daha da melankoli istiyoruz. Çocukluğunu düşünüyorsun sonra, beraber boğuşmalarınızı, kavgalarınızı. Hadi iyi açıdan bakalım, birlikte ailecek yediğiniz yemekleri, akşam çaylarını.
Yan yana oturup bilgisayarda bir şeyler yapmamızı özlüyorum. O bana 'elif çay' dese, oflasam ama yine de kıyamayıp koysam. Sadece varlığı yetiyormuş.
Kardeş oysaki insanın her şeyiymiş.
Küçükken tatillerin ardından 1 hafta boğazım düğümlü gezerdim. Büyüdükçe bir şekilde alışıyorsun ama, hiç bir zaman eskisi gibi olmuyor. Hep bir 'keşke' lerin oluyor, özlemlerin ve de. Hala da vedalar ne zor geliyor..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder