Benim sadece karanlıktan korku problemim yokmuş. Son zamanlarda ciddi hafıza kaybı da yaşıyorum, ilaçların yan etkisi mi bilmiyorum ama günlük hayatımı feci etkileyecek boyutta. Neyse işte, belki başka korkularımdan bahsetmişimdir, hıh şu an bir tanesini hatırladım. Küçükken annem babam ölcek diye kafayı yemiştim. Son zamanlarda da -e yaz tatilinden dolayı deniz kum güneş derken önümdeki uçsuz bucaksız deniz bana ne kadar gel yüz diye davetiye yollasa bile tek başıma giremem. Korkuyorum. Derinliği mühim değil, yanımda biri olsun 100 metrede de yüzerim. Ama sanki yanımda birisi yokken suyun içinden bir şey çıkıp beni yutacakmış gibi oluyorum. Boyumu geçen yerlerde eğer gibi göremiyorsam (bu yüzden de deniz gözlüğü şart) ayaklarımı asla suyun altında bırakmıyorum. Biliyorum o su benim boyumun 10 katı derinlikte, ayağıma bir şey değmicek onu da biliyorum ama işte o an sanki bir şey değicekmiş gibi.. Sanki bi köpek balığı gelip beni yutacak ya da sanki resmen bir yaratık tasarlıyorum kafamda. Küçükken bana ne yaptılar böyle? Çok mu korku filmi izlemişim, işin içinde tabi biraz bilim kurgunun da payı var.
Ya da diyelim ki çok güzel bir göl manzaralı yerdeyiz, pırıl pırıl bir göl olduğunu varsayıyorum en iyi ihtimal. O suya ben ölsem Allah girmem. Tek ihtimal çok sarhoş olursam belki.
Şu sıralar daha iyiyim diyorum, iyiyim de ya en azından lambayı kapatabiliyorum, biliyorum odada ya da evde benden başka bir canlı nefes almıyor. Amma gel gör ki o panik anında bunu bana anlat. Mutfaktan odama dönerken bazen ardıma baktığım oluyor evet. Bu ne dingil bu ne manyak bir korkudur ey hayat!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder