7 Mart 2012 Çarşamba

Farabi denen bir gerçek var.

ve ben, Almanca kursu-okul-TEGV-yurt dörtgeni arasında sürünmekteyim. Hayat bu aralar fazla sıkıcı. Yorucu. Durgun. Ve daha bir sürü kötü her şey. İnsanın hayattan bi beklentisi olmayınca o da tuhaf be anneeeeğm. Ben de oda arkadaşıma bilgi vermek maksatlı açtım okulun Farabi Koordinatörlüğü sitesini,derken dedim ben de başvurcam. Öylesine..Çıkcağından değil de. Zaten Ganom pek ümit vaad etmiyo açıkçası, ama en nihayetinde babamın deyimiyle kendiminkinden 3 gömlek küçük okul yazıyorum. E bi zahmet mütevazı okullarına beni kabul ediversinler. Boğaziçi değil ya. Altı üstü İzmir,İstanbul felan. Maksat gezmek. Değişiklik. İhtiyaç neşe. Lütfen çıksın. Lütfen babam benim o 3 beden küçük gömleği giymeme izin versin. Geçen sene hemen hemen bu zamanlardaki yazılarımda 'seneye bu zamanda kimle nerde ne şekilde olcam' felan demişim. Hemen cevap vereyim: daha bok bi vaziyette, hiçkimseyle Ankaradayım. Tek fark 2.sınıf oldum,daha yoğun oldum. En can alıcı cümlem de şu olcak: daha tecrübeli oldum. Hadiii ver elini İzmir diyorum. Nütfen nütfen nütfen. 

2 yorum:

  1. monotonluğun en temel sebebi yalnızlıktır çünkü yalnız insan yapabileceği herşeyi yaptıktan sonra kendisiyle başbaşadır yani yapabileceği herşeyi biliyordur artık ve ne yapsa onun için aynıdır...

    YanıtlaSil
  2. evet aslında :D Doğru söylemişsin.

    YanıtlaSil