Şimdi Hüzün kovan kuşunu dinliyorum. Sinem yok. Yanımda Zümrüdüanka kuşum var,yapıcak bir şey bulamayınca eski blog yazılarımı okuyordum. Ordan gördükçe bir şeyler, şu balık hafızamdan bir kez daha nefret ettim. Ve ben neden bir şeyleri unutuyorum neden diye sorgularken stresin kollarına kendimi verdim. Gene özledim. Gene eskiyi özledim,1 gün öncesi de olsa özledim..1 saat öncesi de. Şu an nerde olmak isterdim? Buna geçen sene bloğumu ilk açtığım zamanlarda deniz kenarı yazmıştım, ay ışığı altında.. Ama şimdi nerde mi olmak isterim? Cevap belli bende. Deniz kenarı değil. Her yerde olsam olur, yanımda istediğim bi kişi olsun yeter.
Ödevler-sınavlar derken kafayı yer miyim ki diyorum. Z uyumasak anca yetişir diyo. Haklı da. Ders kaygımı bünyemde barındırıyorum bi nebze ama katman katman dipte.
Uykum yok. Ama yazdıklarımı da beğenmeyip siliyorum. En iyisi çıkmalı bu yazıdan..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder