Artık 14 marta girdik.. uzun zamandır blogumu ihmal ediyorum..Farkındayım. Aslında hakkında yazacağım çok fazla konu vardı ama sonra unuttum ne yazıcaktım felan derken doğum günümü yazayım dedim. Ne yaptım ne ettim yazmaya eriniyorum.Facebookta 130 civarı kişinin iyi dileklerine cevap verdim tek tek. Ve o herkese teşekkürler :D bu gülücüklü yazıyı yazarken ve o gülücüğü koyarken,insanın içinin ne kadar ama ne kadar çok yansa da o gülücüğü koyabildiğini öğrendim. Önceden bakardım,bu çocuk hep gülmüş yorumlarda,demek ki üzülmüyo derdim. Ama şimdi gerçekten anladım. Kendimi bok gibi hissederken,o gülücükleri koydum. Koymalıydım.
Sadece düşündüm de, bir insanın hayatı 1 yılda nerelere geliyor. Geçen sene ki doğum günüm de blogumun ilk yazılarında yer alıyor..kimlerle neler yaptığım. Ama şimdi daha başka.. Hisler başka her şeyden öte. Kendimi kötü hissediyorum. Ne şekil rahatlarım diye düşünüyorum. Böyle canım o kadar sıkkın ki,sandalyeden kalkıp yatağıma gitmeye bile eriniyorum. Çaresizim sanki. Aslında iyiyim,her şey yolunda. Ama canım da sıkkın. Kendime o kadar kızıyorum ki. Yanlış olduğunu bildiğim şeyleri yapıyorum,hep yaptım da ve muhtemelen hep yapıcam da.. Bugün ne kadar zayıf bir kız olduğumu farkettim. Bir şeyleri nasıl büyütüp iyice o duruma bağlandığımı,benimsediğimi.. Ve bir şeyi daha farkettim,ben neyi hayal kursam gerçekleşmiyor. Yeminle söylüyorum bak. Vallahi de. En basitinden odaya dönünce kırmızı bardağımla su iççeğimin hayalini kuruyorsam bile,o bardaktan bi şekilde içemiyorum. Öyle düşünün. Ya da bi çorap almaya karar veriyorum,hayal ettiğimin dışında bir şeyle ayrılıyorum o dükkandan. Ya da bir insan hayal ediyorum.. İşte asıl sıkıntı da burdan kaynaklanıyor. Olmuyor.. Sadece bir anlık geleceğe dair hayal kurayım,olmuyor.. Bir şeylere kendimi çok kaptırdım.. Midemde kelebeklerin uçuşmasını hissetmek güzeldi.Yeni başlangıçların masum heyecanını özlemişim inanın. Ama devamı gelmezse yıkılırım sanki.. Ve ben onun devamını gelmeyeceğini bilsem de hep bir umut taşırım içimde her zaman. Ki bu umuttur muhtemelen benim her şeyi bu kadar kafaya takıyor oluşumun sebebi.
Artık 20 oldum. Annem 21 oldun dese de ben 20 yim ve bu da intihar sebebi bence. İnanın büyümek isteyen ben,nefret ediyorum 20 yaşına girmekten.. Seneler geçtikçe yaşım küçülse. Benjamin Button olsam. İşte bunu dilerdim.. Teenage statüsünde değilim,büyüdüm ve büyücem biliyorum. Daha ağır sorumluluklarım olucak.Acılarla baş etmeyi öğrenicem.Gün gelicek öğrenicem ama hala çok zayıfım. Bi çıkış noktası istiyorum. Gerçekten son zamanlarda istediğim şeyin beni mutlu etcek yönde gelişmesini istiyorum. Allahım bana yardım et lütfen lütfen.
* İnşallah o pastayı üflerken dilediğim şey gerçekleşir.lütfen! buna gerçekten ihtiyacım var. Çok var.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder